Kəlin qarğışı Hüseyn Arifi necə tutdu?
Qoca dünyamız bəşəriyyətə bir çox örklər, görklər göstərsə də, insan oğlu bunlara ötəri baxır, olan-olduqdan sonra isə ayılmaq, nəticə çıxarmaq çox gec olur təəssüf ki… Hətta pul, para, zənginlik, mötəbərlik, hörmət-izzət belə baş verəcək faciələri geriyə qaytara bilmir, dünya bağışlamır çünki…
Analoq.az bəlkə də bir çoxlarını ziyanlı, zərərli yoldan geri döndərə biləcək ağrılı həyat hekayəsini olduğu kimi dəyərli oxucularının diqqətinə çatdırır. Bəhsini etdiyimiz olay isə mərhum xalq şairi Hüseyn Arifin yaxın qohumu tərəfindən nəql edilib. O, danışır ki, şair bir gün dostları ilə ova gedib və ov əsnasında qarşısına bir dağ kəli çıxır. Şair silahı qaldırıb ovuna tuşlayır. Bu zaman ana kəlin hürkə-hürkə öz arxasında balasını gizlətdiyini görür. Kəl həmin anda öz balasını bütün gücüylə qorumağa çalışırdı. Lakin şair mərhəmət etməyərək tüfəngini tuşlayır və kəlin balasını öldürüb. Ovlayandan sonra ana kəl şairin və dostlarının arxasınca qaçıb onları yaralamaq, bala öcünü isti-isti alma istəsə də onlar bu hücumdan canlarını güclə qurtara biliblər.
Lakin olanların ən əsası sonrakı günlərə təsadüf edir. Hadisədən bir neçə gün sonra həmin ana kəl hər gecə şairin yuxusuna gəlir, ağlayır, sitəm edirmiş. Və bir də yuxusuna girərkən kəl şairə insan dilində qarğış edir, bildirir ki, bala dağı nə olduğunu gec-tez yaşayacaq!
Bu yuxunun üzərindən az keçməmiş,
1976-cı ildə şairin oğlu Arif öz avtomobilində çox ağır qəzaya uğrayır və gənc yaşındaykən dünyasını dəyişir. Şair nə qədər günah iş gördüyünü gec də olsa anlayır, amma bu onun dərdinə dərman olmur.
Qeyd edək ki, oğlunu itirəndən sonra şair özünə Arif təxəllüsü götürür.
Hüseyn Arif həmin hadisədən təsirlənərək “Dağ kəli” şeirində başına gəlmiş hadisəni qələmə alır:
Bir dağ kəli yaraladım zirvədə
Baş titrədi, ayaq əsdi, daş axdı.
Bir canlını candan saldı bir zədə
İki gözdən iki damla yaş axdı.
Düşünmədim, anadır, ya baladır,
Ovçu atar ov bərədən keçəndə
Ala tula qanlı daşı yaladı,
O sönürdü tikanlığın içində.
Qabaqlaşdıq sökülməmiş qızıl dan,
Mən silahlı, o silahsız bu yerdə.
Yarıyolda ayrı düşdü qatardan,
Mən günahlı, o günhasız bu yerdə.
Öz halına təkcə özü ağladı,
Kimi var ki, kim dayana yanında.
Dil uzadıb, nəm torpağı yaladı,
Sumu keçdi xəyalından son anda.
Dodaq yanır, yanaq yanır, üz yanır,
Buludumu, dumanımı əyləsin?
Boylandıqca baxış yanır, göz yanır,
Bu yanğıyla sellər, sular neyləsin?
Ağır-ağır dartıb bükdü dizini,
Muncuqladı kirpiklərdə donan tər.
İndən belə toz basacaq izini,
İndən belə nə yürüş var, nə səfər.
Birdən-birə elə çırpdı özünü,
Sağ buynuzu qopub qaldı qayada.
Ey Hüseyn, müxtəsər et sözünü,
Bu qan səni tutasıydı, tutdu da.
Savalan Talıblı
Analoq.az
